Вясною на беразе невялікага азярца Пастушок Вадзяны пабудаваў на купіне высокае круглае Гняздо.
Вылезла з вады тонкая Чарацінка і, убачыўшы Гняздо, здзіўлена ўсклікнула:
— А гэта што?
— Гняздо, — сціпла адказала Гняздо.
— Я азярцо ўпрыгожваю, а ты тут зусім не патрэбнае! — надзьмулася Чарацінка. — Сядзіш на купіне, нібы яшчэ адна купіна!
Гняздо, канешне, пакрыўдзілася, але не стала спрачацца.
— Мяне пабудаваў кулік — Пастушок Вадзяны. Я яму вельмі патрэбнае.
"Хлусіш, напэўна. Пачакаю, пагляджу, што будзе", — падумала Чарацінка.
Неўзабаве на азярцо прыляцела аліўкава-бурая птушка з шырокімі цёмнымі стрыжнёвымі плямамі на спіне. Яна плаўна апусцілася і села ў Гняздо.
— Гэта Пастушок Вадзяны, — з ласкай прагаварыла Гняздо, затуліўшы аліўкава-бурага куліка ад халоднага ветру, які раптам наляцеў на азярцо.
"Яно не хлусіла, праўду мне казала", — любуючыся зграбнай птушкай, падумала Чарацінка і прапанавала Гнязду:
— Давай сябраваць.
— Давай, — адразу ж пагадзілася Гняздо.
Мінуў час. Чарацінка падрасла, стала высокая, гнуткая, стройная, а ў Гняздзе з'явілася восем рыжаватых з чырванавата-карычневымі плямамі яечак.
Калі Пастушок Вадзяны не надоўга пакідаў Гняздо, Чарацінка глядзела на яечкі і з трывогай шаптала:
— Яны такія далікатныя! Калісьці выпадуць і разаб'юцца!
— Не хвалюйся. Я іх надзейна трымаю, берагу, — супакойвала сяброўку Гняздо.
Неўзабаве з рыжаватых яечак вывелася восем маленькіх птушанят — Пастушкоў Вадзяных.
— Вунь колькі пухнаценькіх у Гняздзе і ўсім месца хапае! — шчыра здзівілася Чарацінка.
— Яны са мною будуць жыць, пакуль не падрастуць, — паведаміла Гняздо, тулячы да сябе птушанят.
— Потым яны цябе пакінуць і больш сюды не прыляцяць? — занепакоілася Чарацінка.
— Калі пахаладае, у цёплыя краі паляцяць.
— К'як-к'як, к'як-к'як! — пачулася неспадзявана.
Чарацінка ўбачыла, што да балота імкліва набліжаецца вастракрылы драпежнік — Сокал-сапсан. Ён павярнуўся на імгненне, паказаўшы светлы ніз з папярочным малюнкам на баках.
Адчуўшы небяспеку, птушаняты заціхлі, прыгнуліся ў Гняздзе.
— Сокал-сапсан хоча ўкрасці птушанят! — прашаптала Гняздо.
— Не дазволім! —прамовіла Чарацінка і нагнулася над Гняздом. А за ёю яе сястрычкі-чарацінкі нагнуліся, затуліўшы яго, як страхой.
— К'як-к'як! — сярдзіта пракрычаў Сокал-сапсан і паляцеў далей.
— Ух! — цяжка ўздыхнула Гняздо. — З мяне як сто пудоў звалілася.
Пастушкі Вадзяныя заварушыліся, запішчалі:
— Уіць-уіць-уіць...
Чарацінка заўсміхалася, гледзячы на іх.
— Значыць, яны ў цёплыя краі паляцяць, калі пахаладае?
— Паляцяць, а мы тут зазімуем. Нялёгка нам прыйдзецца ў сцюжу, калі моцныя вятры падзьмуць. Пашкодзяць, паабдзіраюць мяне, але я, на злосць ім, дачакаюся вясны. Вясною засвеціць цёплае сонейка і вернуцца Пастушкі Вадзяныя. Адзін з іх прыплыве да мяне, каб праверыць, ці цэлае я, — сказала Гняздо.
— А я дам яму сваіх лісточкаў, каб парамантаваў цябе. Ён возьме мае лісточкі? — запыталася Чарацінка.
— Канешне, возьме. І ты зноў парадуешся, убачыўшы побач маленькіх птушанят — Пастушкоў Вадзяных, — прагаварыла Гняздо.

Паводле "Газеты Слонімскай"

Глядзіце таксама

Аляксей ЯКІМОВІЧ: Як Бярозка Дажджу чакала
Аляксей ЯКІМОВІЧ: Як Шпачок пажартаваў

Цэтлікі (тэгі)

| казкі |

Kryscina, 25.10.11 20:26

Адзнакі: 0.00/5.00 [0]

Няма каментараў да гэтага артыкула

Перайсці:

У артыкулах захаваны правапіс аўтара. Тэксты выкладзеныя ў азнаямленчых мэтах. Калі знаходжанне пэўнага тэксту ў нашай бібліятэцы парушае Вашыя аўтарскія правы - калі ласка, паведамце пра гэта па адрасе dzietki@gmail.com і мы тэрмінова прыбяром тэкст з сайту.
© "Нашыя дзеткі", 2006-2010. Усе правы абароненыя. Выкарыстанне матэрыялаў у камерцыйных мэтах ЗАБАРОНЕНАЕ. Пры некамерцыйным выкарыстанні матэрыялаў спасылка на сайт "Нашыя дзеткі" абавязковая.
Па ўсіх пытаннях лістуйце нам!